4 χρόνια μ.Χ. (μετά Χαμού)

Έχουν περάσει 4 χρόνια. 

Θα μπορούσα να είχα πεθάνει. 

Θα μπορούσα να είχα πεθάνει και να είχα αναστηθεί.

Δεν θα μπορούσα να είχα πεθάνει και να έχω αναστηθεί;

Πέρασαν 4 χρόνια και είμαι ακόμη ζωντανός. 

Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια και είμαι ακόμη ζωντανός; 

Σαν βιβλικό θαύμα μου μοιάζει.

Έπειτα από 4 χρόνια λοιπόν βρέθηκα από σπόντα να περιλαπλανιέμαι ξανά στη χώρα της μπλογκόσφαιρας και σύντομα αντιλαμβάνομαι πως δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Απολιθωμένα blogs, μιας άλλης ένδοξης εποχής, κείτονται ξεχασμένα και θαμένα στη σαχάρα του διαδικτύου. Η θάλασσα λέξεων και νοημάτων του παρελθόντος έχει στερέψει από κίνητρο και πλέον βουλιάζει ξεχασμένη σε αμμόλοφους ανέραστων blogs με τον φουρτουνιασμένο ωκεανό συναισθημάτων να τον έχει σκεπάσει για τα καλά έρημο μελάνι. 

Βλέπω όλο αυτό τον σκελετωμένο θάνατο, και δίχως να ξέρω ακριβώς το γιατί, μια άγρια χαρά με έχει κυριεύσει. Το ηλεκτρονικό τοπίο μυρίζει ματαιότητα και παραίτηση αφού στους περισσοτέρους εξ ημών ούτε δόξα έφερε αλλά ούτε και χρήμα.

Η μόδα πέρασε, η ρόδα γύρισε και το άγραφο της παρακμής εφαρμόσθηκε νομοτελειακά και σε τούτο το μικρό σύμπαν. 

Πέρασε ανεπιστρεπτί η φάση της συγγραφικής οργιάζουσας εμπνεύσεως. Τότε που και η κουτσή Μαρία είχε το blog της και κατακεραύνωνε τα κακώς κείμενα της άτιμης κοινωνίας. Τότε που οι wannabe συγγραφείς με την ηλεκτρονική τους πένα κάρφωναν ο ένας τον άλλον μπαμπέσικα στην πλάτη. Τότε που φτιάχτηκαν καριέρες από ανώνυμους δημοσιοκάφρους και πλέον τους βλέπουμε στα τηλεοπτικά κανάλια της "Ενετίας" να συμμετέχουν σε εκπομπές πολιτικής επαναστάσεως. 

Υπήρξαν και αυτοί όμως που δεν το εκμεταλλεύτηκαν. Ήθελαν απλά να γράφουν. Διψούσαν να γεμίσουν τις σελίδες της γραπτής ζωής με ψήγματα υποκειμενικής αλήθειας. Μιας κάποιας αλήθειας τελοσπάντων που από άνθρωπο σε άνθρωπο γινόταν και διαφορετική σε ύφος και σε ουσία.

Ακούγεται από τα σκουριασμένα μεγάφωνα ήχος στομωμένος, ηχώ στοιχειωμένη:

"Elvis has left the building". 

Ώρα είναι θαρρώ. Τι με έχει πιάσει και βρίσκομαι πάλι εδώ; 

Την μελαγχολία την έχω πολεμήσει. Την ύπουλη κατάθλιψη δεν την έχω εγκαταλείψει μα πάλι δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήρθα να κάνω εξαρχής εδώ. 

Και να σου είμαι έξω από το από-κτήμα μου. 

Μετά από 4 χρόνια στέκομαι μπροστά στα ερείπια της γραφής μου και παρακολουθώ σαν ξένος τα χαλάσματα του σπιτικού μου. Ταξιδεύω στις σελίδες της μνήμης και διαβαζώ αδηφάγα ιστορίες και νοήματα δυσκολεύοντας να πιστέψω πως όλα αυτά γράφτηκαν κάποτε από εμένα. 

Ότι διέταζε η αριστερή πλευρά της καρδιάς μου, έπρατε αδιαμαρτύρητα το δεξί μου χέρι. 

Αυτό κάποτε ήταν το βασίλειο μου. 

Ήταν το δημιούργημα μου. 

Το στερνό μου ψυχοπαίδι. 

Κι εδώ να μαι, στέκομαι μόνος και έρημος λοιπόν σε τούτο το παιχνίδι του χαμού. Κοιτάζω τις ημερομηνίες και μου μοιάζουν ωσάν ημερολογίο καταστρώματος. Χαίρομαι που επιτέλους όλα αυτά τα ιντερνετικά σκάφη ναυάγησαν στις ξέρες της μνήμης και πέθαναν όλοι. Με καθησυχάζει η σκέψη πως οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να διαβάζουν βιβλία και αντί αυτού ανταλλάσουν status posts. Με εξιτάρει το social media καθεστώς ενός politically correct matrix. Με διασκεδάζει αφάνταστα το γεγονός πως η πλειοψηφία της κοινωνικής άμορφης μάζας έχει βουτήξει στα θολά νερά της νεομυθολογίας και της συνωμοσιολογίας ορίζωντας καινούργια πραγματικότητες και σύνορα παραφιλολογίας στο άλογο μυελό των ανθρώπων. 

Ξέρω πως σε κάποια φάση όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή του τέλους και θα συνεχίσω σε καινούργια όαση να γράφω με αίμα και στάχτη στις αυλές των σπιτιών σας. 

Κι όμως το νιώθω, πως αυτό το μέρος που είναι ντυμένο πότε μαύρο και πότε άσπρο, συνεχίζει να πάλλεται, να αναπνέει ζωή και θάνατο μαζί. Συνεχίζει να καρδιοχτυπά αναλφάβητα και να ξορκίζει το κακό της αμάθειας. Εξακολουθεί να πολεμά την απανθρωπιά και την κτηνωδία της απάθειας.

Μέσα από μια αρχαία έρημο θα ξεφυτρώσει ένας καινούργιος βλαστός, μια καινούργια όαση δροσιάς, ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέρος για τον άνθρωπο. 

Ένας καινούργιος κύκλος ανοίγει, ένας πιο λαμπός και ώριμος εορτασμός του Φωτός θα προκύψει. 

Ας είναι και μετά από 4 χρόνια...