Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ' τον ήλιο ξεξασπρότερη

"Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ' τον ήλιο ξεξασπρότερη".

Επαναλαμβάνω την ιστορία χωρίς μαύρες πτυχές. 

"Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ' τον ήλιο ξεξασπρότερη".

Αναλαμβάνω την ευθύνη και τα βάφω όλα λευκά. 

Άσπρο παντούθε λέμε. 

Να νιώσει απειλή το μαύρο και να δει με άλλα μάτια το δράμα της ύπαρξης μας. 

Να νιώσει πως δεν το χρειαζόμαστε στις ζωές μας και πως μπορούμε να κάνουμε χωριό και μέλλον χωρίς αυτό.

Λευκό από άκρη σε άκρη και θα λάμψει το σκοτάδι δια της απουσίας του. 

Πέτρα πιο φωτεινή και από τον ήλιο λοιπόν. 

Με τις άμορφες ερεβώδεις σκιές του μυαλού, δεν παλεύουμε, τις ντύνουμε νύφες του κάλλους στην καρδιά και γιορτάζουμε την απουσία τους. 

Μήτε χρήζει αναγκαίος ένας πόλεμος με το σκότος αλλά άμεση αντικατάσταση του με το φως.  

Όλα τα λευκά σημεία του χάρτη της ζωής μας, αχνοφαίνονται ως χιονισμένη πασπαλισμένη πούδρα στη ραχοκοκκαλιά του θανάτου.
Ως τότε, περιπλανόμαστε μέσα στη φουσκοθαλασσιά των παθών μας και γινόμαστε πότε ναυαγοί και πότε διασώστες των λαθών μας. 

Με το πρώτο "βίρα τις άγκυρες" χαράζουμε πορεία από το ένα λιμάνι του πάθους ως τον επόμενο προορισμό του λάθους.
Και οι τέσσερεις εποχές μας χαμογελούν συνωμοτικά, λες και γνωρίζουν από τα πριν πως οι μέρες μας κατατρέχονται από ένοχες ενοχές μας λαθραίας ζωής που σφύζει από ευρηματικές δικαιολογιές καθημερινής αναβλητικότητας. 

Καλοκαίρι λοιπόν που είναι έτοιμο να ζήσει για μια στιγμή. 

Καλοκαίρι που είναι έτοιμο να στίψει τον χυμό της ζωής και να πίει στο ποτήρι το πικρό κουκούτσι του εφήμερου.

Θέρος που εξουσιάζει το τζιτζίκι και το κάνει να μην λογαριάζει τον επερχόμενο χειμώνα της φακής. 

Αίμα που κοχλάζει στις φλέβες και θέλει να γίνει ηφαίστειο σε νεανικά χέρια. 

Κορμιά ιδρωμένα που στάζουν θάλασσες ηδονής σε διψασμένα από έρωτα κρεβάτια.

Ξύπνα Ενδυμίων από την ώρα του μεγάλου ύπνου, τη νύχτα η ασχήμια κρύβεται και η ομορφιά δεν φαίνεται. 

Ενθυμήσου Ενδυμίων πως η θνητή σου φύση ανήκει στη σφαίρα της ζωής και άσε τη φθορά της ομορφιάς σου να την γαληνέψει ο θάνατος από το χρόνο.  

"Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ' τον ήλιο ξεξασπρότερη".

Εμείς. 

"Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ' τον ήλιο ξεξασπρότερη".

Η Ελλάδα μας.